எமானுவேல் சேகரன் குருபூஜை என்பது, தமிழ்நாட்டின் தலித் வரலாற்றில் நீங்காத தடத்தை விட்டுச் சென்ற ஒரு வீரருக்கான மரியாதை நாள். சமூக சமத்துவத்திற்காக இறுதி வரை போராடிய இந்த தலைவரின் நினைவு நாளில், ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் ஒன்று திரள்கிறார்கள். ஆனால் சில ஆண்டுகளில், இந்த நினைவு நாள் மக்களின் உணர்ச்சியையும், சமூக அரசியலின் அதிர்வுகளையும் வெளிப்படுத்தும் திடீர் சம்பவங்களின் மேடையாக மாறியுள்ளது. அதில் மிகக் கவலைக்கிடமானது குருபூஜை நிகழ்வில் நடந்த துப்பாக்கிச் சூடு விவகாரம்.

இந்தச் சம்பவம் வெறும் துப்பாக்கிச் சூடு அல்ல — அது சமூக இடைவெளிகளைப் பற்றிய நீண்டகால காயங்களை மீண்டும் வெளிச்சத்துக்கு கொண்டு வந்தது. குருபூஜைக்காக அமைதியாகச் சென்ற பொதுமக்களிடையே திடீரென நடந்த துப்பாக்கிச் சூடு, அங்கு இருந்தவர்களிடம் மிகுந்த பதற்றத்தையும் பயத்தையும் ஏற்படுத்தியது. சமூக மரியாதைக்காக ஒன்று சேர்ந்த இந்த நாள், துப்பாக்கி சத்தத்தால் குலைந்தது என்பது வருத்தகரமான உண்மை.

சம்பவத்தின் பின்னணியில் உள்ள முக்கிய அம்சம்,
“ஒரு சமூகத்தின் வரலாற்றை நினைவுகூரும் உரிமையையும், அவர்களின் பாதுகாப்பையும் யார் காப்பாற்ற வேண்டும்?”
என்ற கேள்வியைக் கடுமையாக எழுப்பியது. பொதுமக்களின் பாதுகாப்பில் ஏற்பட்ட குறைபாடு, முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகளின் பலவீனம், தரை மட்டத்தில் உள்ள பதட்டங்களை புரிந்துகொள்ளாத நிர்வாக அணுகுமுறை—all contributed to the tension.

இந்தத் துப்பாக்கிச் சூடு சம்பவம் காட்டியது என்னவென்றால்:
ஒரு சமூகத்தின் பெருமையைப் பாதுகாக்க அவர்கள் ஒவ்வொரு ஆண்டும் கூடும் அந்த நினைவு நாளிலும் கூட, சமூக நீதிக்கான தேவை இன்னும் முழுமையாக பூர்த்தியாகவில்லை என்பதை.

எமானுவேல் சேகரன் கனவு கண்ட சமத்துவம், உரிமை, பாதுகாப்பு—all these remain a work in progress.
அந்த துப்பாக்கிச் சூடு, தலித் சமூகத்தின் வரலாற்றில் ஒரு வேதனைக்குறிப்பாக மட்டுமல்ல;
“நீதியும் சமத்துவமும் இன்னும் முழுமையடையாத வரை, ஒவ்வொரு குரலும் முக்கியம்” என்ற உண்மையை நினைவூட்டும் விழிப்பூட்டலாகவும் உள்ளது.