இந்த நில உச்ச வரம்புச் சட்டம் 1950 மற்றும் 1960களில் மத்திய அரசின் வழிகாட்டுதலின்படி மாநிலங்களால் அமுல்படுத்தப்பட்டது. ஆரம்ப கட்டத்தில் விதிக்கப்பட்ட உச்சவரம்புகள் மிகவும் தாராளமானதாக இருந்ததால், எதிர்பார்த்த பலன் கிடைக்காமல் போனது. பின்னர் 1970களில் சமூகப் போராட்டங்கள் மற்றும் அரசியல் அழுத்தங்களின் பேரில் பல மாநிலங்கள் சட்டத்தில் திருத்தங்களைச் செய்து, உச்ச வரம்பை குறிப்பிடத்தக்க அளவில் குறைத்தன. இதன் தொடர்ச்சியாக, நிலக்கிழார்கள் சட்டத்தின் கட்டுப்பாடுகளைத் தவிர்க்க நிலங்களை உறவினர்கள் பெயரில் மாற்றி எழுதுதல் போன்ற சிக்கல்களும் உருவாயின.

தமிழ்நாட்டில் நில உச்ச வரம்புச் சட்டம் “தமிழ்நாடு நிலச்சீர்திருத்த (நில உச்சவரம்பு) நிர்ணய சட்டம், 1961” என்ற பெயரில் இயற்றப்பட்டது. இந்தச் சட்டம் 15 பிப்ரவரி 1970 முதல் அமலுக்கு வந்தபோது, ஐந்து பேர் கொண்ட ஒரு குடும்பம் அதிகபட்சமாக 30 ஏக்கர் நிலம் வைத்திருக்கலாம் என்ற வரம்பு நிர்ணயிக்கப்பட்டது. பின்னர் மாநில சட்டத்திருத்தங்களின் படி, இந்த உச்சவரம்பு 15 ஏக்கராகக் குறைக்கப்பட்டது. மேலும், வரம்புக்கு மீறிய நிலத்தை அரசு கையகப்படுத்தி, நிலமற்ற வேளாண் தொழில் செய்பவருக்கு  பகிர்ந்தளித்தது. பொதுவாக, ஒரு ஏழை விவசாயிக்கு 3 ஏக்கர் புன்செய் நிணமும் அல்லது 1.5 ஏக்கர் நன்செய் நிலமும் வழங்கப்பட்டன.